شرمگینم از روز های سپید جوانیت که به پایم سیاه شد .

شرمگینم از نگاه مهربانت که پرده پرده ، بدیهایم را پوشاند .

شرمگینم از لبخند زیبایت که هیچگاه نگذاشت ناراحتیت را درک کنم .

شرمگینم از دست های زیبای ظریفت که در گذر عمر بهر من پینه بستند .

شرمگینم از موهای سیاهت که با شمار روز ها سفید گشتند .

شرمگینم از بودنم .

ببخش اگر کوچک ترین بودم در برابر عظمتت .

ببخش اگر نگاهم تحمل نگاهت را نداشت که نگاهم آنچنان کوچک است که در برابر نگاهت خرد می شود .  می شکند ، از هم می پاشد .

ببخش اگر ندانستم که بودی .

ببخش اگر هنوز نتوانسته ام بفهمم .

چشمان اشک آلودم را ببخش اگر نتوانستم حتی یک بار سیر نگاهت کنم .

زبان توان وصف درونم را ندارد که زبان از جنس آدم است و دل از جنس خدا . چگونه شرح دهم که درون از خجالت رویت چنان هرمی دارد که دل سنگم را نیز آب کرده است .

مادرم ، اگر تمام ثانیه های زندگیم را نیز به جبران این همه بزرگواریت صرف کنم باز هم نخواهم توانست تنها و تنها یک قطره ی اشکت را جبران کنم

 نوشته شده توسط طه ولی زاده در چهارشنبه 86/4/13 و ساعت 10:21 عصر | نظرات دیگران()